The Darkness

anek- · Wysłany: Sob 16:49, 19 Mar 2011 Temat postu: The Darkness

może już czas, żebym dodała coś od siebie Smile

The Darkness
Brytyjski zespół założony w 2000 roku. Grają hard rock z domieszką glam rocka (ich wokalista ma niezły image Very Happy

). I choć zespół jest dość nowy, ich brzmienie jest naprawdę niesamowite - jak stare, dobre AC/DC; w dodatku falset wokalisty - Justina Hawkinsa - sprawia, że można ich porównać do Queen. Nagrali dwie płyty: pierwszą, najlepszą Permission To Land i drugą One Way Ticket To Hell... And Back, po czym rozpadli się z powodu problemów Justina z narkotykami.
Ale dosłownie kilka dni temu, zespół na swojej oficjalnej stronie ogłosił, że po pięciu latach przerwy wraca! W tej chwili pracują nad swoją trzecią płytą Very Happy

daję wam do posłuchania dwa najciekawsze kawałki:
I Believe In A Thing Called Love
Friday Night
(można zauważyć, że te dwa teledyski zgrabnie się ze sobą łączą Smile

)

Coma · Wysłany: Sob 19:30, 19 Mar 2011 Temat postu:

Wokalista wygląda jak Avril Lavigne w stroju Elvisa + głos Freddiego, ta pierwsza piosenka całkiem fajna, całkiem. Wink

Żelcia · Wysłany: Nie 13:57, 20 Mar 2011 Temat postu:

I believe in a thing called love - znam. Od pierwszego odsłuchania nabyłam o niej złe zdanie Laughing

Kura! Toż to wokal Miki i riff z One Vision Queenu! Po obejrzeniu obu teledysków, które podałaś, wnioskuję, że ich muzyka jest raczej tworzona w konwencji żartu, może jakiejś prześmiewczej wersji glam rocka Wink

W tym brzmieniu nie ma niczego niesamowitego

anek- · Wysłany: Nie 15:11, 20 Mar 2011 Temat postu:

no w sumie, ich muzyka po prostu daje niezłą zabawę, ale brzmienie ma całkiem porządne. polecam jeszcze Givin' Up Smile

ogólnie mają dość zabawne teksty, często używają przekleństw; w jednej piosence śpiewają "get your hands off of my woman, motherfucker!"

__Dorothy__

Ostatnio naszła mnie ochota, żeby przesłuchać (jakże bogatą) dyskografię The Darkness, bo do tej pory znałam tylko I Believe In A Thing Called Love i Love Is Only A Feeling i w zasadzie bardzo mi się podobały. Może chłopaki nie grali jakoś strasznie odkrywczo, ale było w tych kawałkach coś z humorem co wpadało w ucho.
Niestety przy bliższym zapoznaniu się z pierwszą płytą nieźle się rozczarowałam. Na dłuższą metę wokal zaczął mnie wkurzać - wszystko pięknie ładnie, ale ten cały falset wchodził jakoś tak w złych miejscach i nie współbrzmiał z muzyką. No i właśnie muzyka też niewiele nowego wniosła.

Ale muszę docenić Holding My Own, bo to całkiem ładna rockowa ballada, która kończy pierwszy album.
O One Way Ticket To Hell... And Back raczej nie mam wiele dobrego do powiedzenia.