Porcupine Tree - 17.07.2010 Łódź

__Dorothy__

Mam chwilkę czasu i spokoju więc mogę opisać wrażenia Smile

.

Zacznę refleksją: jak to odrobina adrenaliny spowodowana czymś na co się długo czekało potrafi dodać sił Smile

. A mówię to dlatego, że w dzień koncertu byłam w takim oto stanie: 4 godziny snu, zero jedzenia (bo zero apetytu), 5 i pół godziny podróży pociągiem do Łodzi, ponad 35 stopni upału, ponad 1000 osób w (niby) klimatyzowanej sali i 3 i pół godziny stania w ścisku. Polecam - każdy musi coś takiego w życiu przeżyć Very Happy

.

Pojawiłam się pod Klubem Wytwórnia dość wcześnie, bo w okolicach 17:30 (koncert miał się zacząć o 20:00), ale tak jak większość ludzi czekałam pod złym wejściem do budynku, ponieważ tak nas pokierował ochroniarz. Dlatego mimo wczesnego przybycia udało mi się zająć miejsce gdzieś w okolicach 6-7 rzędu. Ochrona nie robiła problemów, więc sala szybko wypełniła się po brzegi. Jednak mieliśmy przed sobą jeszcze przynajmniej godzinę czekania.

Atmosfera gęstniała z każdą minutą, około 10 minut przed 20:00 każdy kto pojawił się na scenie otrzymywał oklaski (nawet pan, który wnosił krzesełko Laughing

). Punktualnie o 20:00 zgasły wszystkie światła...

Rozległy się oklaski - członkowie Porcupine Tree wyszli z lewej strony sceny i zajęli miejsca przy instrumentach. Jak zwykle był z nimi John Wesley, który ze swoim Gibsonem stanął po lewej stronie. I wtedy się zaczęło...

Pierwsze dźwięki Occam's Razor zaparły mi dech w piersiach i to dosłownie. Nie jestem w stanie nawet opisać tego brzmienia, idealnego zgrania, efektów wizualnych i wszystkiego co złożyło się na to rozpoczęcie. A potem było jeszcze lepiej.

Steven, tak jak i cały zespół był w wyśmienitym nastroju, nawet pomimo gorąca. Przywitał się z publicznością słowami "So, the sun is shining in Poland. What the hell is going on?" Po zagraniu kilku utworów z ostatniej płyty przyszedł czas na przypomnienie jak to było za dawnych czasów. Rozbrzmiało Hatesong, a po nim... coś czego żaden fan nie spodziewał się nawet w najśmielszych marzeniach - pierwszy raz od 2003 roku zagrano Pure Narcotic. Sam Steven przyznał, że dopiero tego dnia wymyślili, że dodadzą to do setu. Dlatego nie obyło się bez pomyłek Razz

. Potem na uwagę zasługują jeszcze Buying New Soul, które wypadło świetnie mimo braku Intra. A już o wyproszonym przez publiczność Normal nie wspomnę Smile

. Występ zakończył się dość standardowo Trains, przeplecionym solówkami zespołu. Wszystkim najbardziej do gustu przypadło wykonanie motywu z Różowej Pantery przez basistę Colina Edwina, a także solo Richarda Barbieriego na iPhonie Razz

. Setlista przewidywała jeszcze Halo, ale najwyraźniej zespół nie czuł się na siłach zagrać tego utworu, a szkoda.

Po koncercie miałam dużo czasu, żeby wymienić się wrażeniami z innymi fanami, jednak zaskoczyło mnie, że w sklepie z pamiątkami sprzedawano tylko gadżety z The Incident i Anesthetize. A ja się już nastawiałam na wydanie kilku złotych...

Kiedy już ochrona powoli wyganiała ludzi z budynku, moja ekipa też postanowiła udać się każdy w swoją stronę. Akurat tak się trafiło, że przechodząc koło jednego z wyjść zobaczyłam grupkę ludzi - okazało się, że John Wesley rozdaje autografy. Jednak był niewielki tłumek, więc nie udało mi się z nim porozmawiać. Żałuję, ze nie poczekałam dłużej (spieszyłam się), bo potem dowiedziałam się, że godzinę później cały zespół wyszedł i rozdawał autografy... Nawet Stefan nie gwiazdorował i można z nim było pogadać... Trudno, zdobędę ich podpisy następnym razem, bo na pewno jeszcze na nie jeden koncert Porcupine Tree się wybiorę Smile

.

To chyba tyle Smile

.

Silver

Świetna relacja! Kurczę, aż mam fazę, żeby ich dyskografię ściągnąć... ^ ^

__Dorothy__

Dzięki

. Przyznaję, że ten koncert to było niezłe przeżycie (nawet przez chwilę się zastanawiałam czy nie wybrać się na drugi do Berlina). Jak najbardziej polecam się z nimi zapoznać, bo każdy znajdzie w ich dyskografii coś dla siebie - są i delikatne pejzaże (era do Lightbulb Sun) i mocniejsze riffy (Dedwing - Fear Of A Blank Planet), a ostatnia płyta - wszystkiego po trochu Razz

.

piciu

Ja właśnie zasysam parę albumów. Mogłabyś mi wytłumaczyć, dlaczego jedna z płyt zwie się Warszawa? Wink

__Dorothy__

To jest koncertowy album wydany w 2004, a nagrany w 2001 w studiu Trójki w Warszawie właśnie. A jako że Steven Wilson ma sentyment do Polski to zamiast Live In Warsaw napisał Warszawa Very Happy

.

Coma

o, już wiem że są fajni :)

anit.

ja się z nimi właśnie bliżej zapoznaję. podobają się baaardzo !

__Dorothy__

To świetnie Very Happy

.